«خبرنگاران چی؟ خبرنگاران را برکنار کنیم یا نه؟ اگر به موقع خبر می دادید مواظب مدرسه شین آباد پیرانشهر باشید این اتفاق روی نمی داد!» فکر می کنید این جملات در پی چه حادثه ای بیان شده؟ زمین خوردن دانش آموزان در حیاط مدرسه، تنبیه بدنی آنها توسط معلم ها یا تقلب گسترده در امتحان ترم آخر؟ احتمالا قضیه خیلی معمولی تر از این حرف ها باشد که وزیر آموزش و پرورش یک مملکت به همین راحتی همه چیز را به سخره می گیرد. این جملات بخشی از مطلب خبرگزاری آفتاب به نقل از مهر بود که حاجی بابایی در مقابل سوال خبرنگار که واکنش او را در قبال درخواست استعفایش از سوی برخی نمایندگان مجلس پرسیده بود مطرح شده است. تعدادی دختر بچه پاک و بی گناه در آتش سوختند و آقای وزیر هم با گشاده رویی نه تنها خبرنگار را بلکه یک ملت را به تمسخر گرفتند. به همین راحتی. گویا آقای وزیر، جان سخت تر از این حرف هاست که با چنین حادثه ای کمر خم کند زیر بار مشکلات. باید هم چنین باشد. وقتی که بارها حادثه آتش سوزی در مدارس رخ می دهد، هواپیما سقوط می کند و دهها اتفاق دیگر، آقایان در مقابل آن عکس العملی طلب کارانه از خود نشان می دهند و هیچ کس هم به آنها اعتراضی نمی کند، اما برای اکران یک فیلم...نهایی که مدتی است شب و روزشان شده فیلم "من مادر هستم" که آرمان ها و ارزش هایشان را در این فیلم در حال فروپاشی می بینند چرا رگ غیرتشان ورم نمی کند و اعتراضی به این حادثه اسف بار نمی کنند؟ آن فیلمی که اگر تا این اندازه هیاهو نمی شد مانند بسیاری از فیلم های این روزها و نه به خاطر ناتوان ماندن در جذب مخاطب بلکه به خاطر قهر فراگیر شده مردم با سینما به تاریخ فیلم های فراموش شده می پیوست، تا این حد تاثیر مخربش جبران ناپذیر است که زندگی تباه شده دختران معصوم مدرسه شین آباد برایشان اندک اهمیتی هم پیدا نمی کند؟ "من مادر هستم" و "بی خود و بی جهت" می آیند و می روند تا جایی که هیچ کس سراغی از آنها نمی گیرد، ولی زخم آتش بر جسم و جان دختران آذربایجانی تا ابد برجای می ماند. چه بخواهند و چه نخواهند زندگی فردایشان می شود حسرت گذشته و غصه حال و آینده. فقط به خاطر اهمال آقایان پشت میز نشسته. مگر حق الناس چیست؟ مگر پایمال کردنش از بزرگ ترین گناهان نیست؟ پس آنها که داعیه با خدا بودن دارند و از دیدن بطری شراب در یک صحنه از فیلم، لرزه بر اندامشان می افتد چرا در مقابل چنین فاجعه ای سکوت کرده اند؟ آن دختران بی گناه به هر روی زندگی شان سپری می شود اما وای به حال کسانی که نه از گذشته توشه ای برداشته اند و نه از آینده چیزی نصیبشان می شود... آنها در راه ماندگان اند...